2 juli 2013

Kunst kijken




Níet zítten a.u.b

Er is kunst in de kerk die soms nog erediensten huisvest, maar meestal iets met kunst doet. We hebben er al gezongen in ons koor. We hebben er concerten bezocht. Veel beeldende kunst ook. Soms alleen interessant, soms om te herinneren. 

Deze tekeningen zullen niet in ons geheugen worden bewaard. Maar het gebiedende wijsje misschien wel. Zelden zagen we er ééntje zo mooi geschreven. Alles klopt: de verdeling over het papier, het lettertype, de subtiele verhoging van de puntjes op de i. Kniesoor die nog wijst op het ontbrekende puntje na de b.

De zwarte aanslag op de witgekalkte bakstenen laat ons zien dat hier heus wel eens gezeten is. Met jassen aan vermoedelijk; het is een kerk. Het zal dus wel houden, dit niet zo brede richeltje. Dus waarom dit gebod? We denken dat wij kunstkijkers moeten blijven. We mogen geen kunst worden. Zouden wij niet als het ware in de vitrine zitten, zo onder de pentekeningen? Of minstens de animo teniet doen van andere bezoekers om de tekeningen van dichtbij te gaan bekijken?
We hebben bijna begrip.